Schildpad
Ze wilde helemaal niet dat die mooie dieren werden gedood en al zeker niet op zo’n brute manier, schreeuwde ze de vissers toe in het Engels met een vet Duits accent. In haar fel geel, met pikzwart afgezette duikerpak leek ze net een barika hel, een suikerdiefje, dat krijsend en fladderend haar soortgenoten van een lekker hapje probeert te verjagen. De voorste visser verweerde zich met luide stem. Onverstaanbaar vanuit mijn positie. Het geluid van Duitse vrouwen draagt verder dan dat van Antilliaanse vissers. Een voorname wet uit de natuurkunde. De tweede visser zat geknield naast het houten bootje op het strand. Voor de zoveelste keer gooide hij een zware steen op de kop van de morene. 
De veerkrachtige ondergrond verhinderde een snelle en pijnloze dood voor het onfortuinlijke beest. Een derde visser, die tot zijn bovenbenen in het water stond, wende zich half naar het tumult. Zonder een blik op zijn werkzaamheden te richten, ging hij door met het verwijderen van de ingewanden van de prachtig gekleurde en nog levende vis, die hij achteloos in zijn hand hield. Hooi, de plaatselijke manus van alles, probeerde vergeefs de gemoederen te bedaren. Op deze manier ging het al eeuwen. Het steekhoudende argument voor alle conservatieven. Hoe moest het anders? Met een mes de kop van de romp snijden? De vlijmscherpe tanden van de vis zouden tot op het bot het vlees van je onderarm kunnen rukken. Nee, risicospreiding kan soms nuttig zijn, maar niet in dit geval. Het slachtoffer had z’n kansen gehad.
Arm visje
Onwillekeurig had ik partij gekozen voor de Duitse vrouw. Makkelijk praten hoog vanaf mijn balkon van het ruime huurhuis. Hypocriet ook, want net zomin als de Duitse duikster wilde ik het doden en slachten aanzien, maar met het eindresultaat op mijn bord wist ik de macabere beelden toch altijd weer naar de achtergrond te dringen. Zo nodig met een vergezocht excuus. In het geval van de morene was dat natuurlijk zijn eigen roofzuchtige gedrag. Mijn gedachten gingen uit naar dat arme, achteloze visje, dat voorbij een rots zwom. Met één snelle aanval vanuit zijn hinderlaag halveerde de morene zijn prooi. Zo snel, dat de voorkant van het kleine visje niet eens besefte dat het zo moeilijk zwom, omdat de hele achterzijde was verdwenen. Al die andere visjes zouden de vissers wel dankbaar zijn.
The Deep
Bovendien waren morenen ook levensgevaarlijk voor mensen leerde ik al in, pak ’m beet, 1978 toen ik in de bioscoop zat te kijken naar “The Deep”. In die film maken Robert Shaw, Nick Nolte en Jaqueline Bisset jacht op een schat. Ik doe het uit m’n hoofd en heb het niet gegoogeld, dus ik kan me vergissen, maar ik dacht dat het Louis Goussett jr. was die ze daarin tegenwerkte. Laten we het daar maar even op houden. In een zenuwslopende onderwaterscène probeerde de snoodaard Nick en Jaqueline van het leven te beroven. 
Robert had al eerder het loodje gelegd. Een actie waarbij Louis zich al niet bepaald geliefd had gemaakt. Nu was het toch al geen sinecure om in de strijd om de populariteitsprijs Jaqueline voorbij te streven, want die had in een eerder shot al twee hoge ogen gegooid door in een nat en wit t-shirt uit het water te komen. Een hele sensatie eind jaren zeventig. Toen de onderzeese strijd zijn climax naderde, werd de uitkomst voor onze helden ten gunste gekeerd door de interventie van een morene. Jawel. We hadden de dreiging al een paar keer gezien. Op het beslissende moment deed het monster zijn uitval en omklemde met zijn nietsontziende kaken het glanzende hoofd van die arme Louis jr. volledig. Geen ontkomen meer aan. De gunstige gevolgen van zijn daad ten spijt overheerste toch de impressie van een mensbedreigend wezen. Inmiddels ben ik wat beter georiënteerd en weet ik dat Louis in een vrij uitzonderlijke situatie was beland. De kans op het winnen van een miljoenenprijs in de Staatsloterij is vele malen groter. De bofkont.
Menukaart
De Duitse staakte haar tirade onder troostende dwang van haar metgezellen. De marteling naderde zijn einde. Op de voet gevolgd door een slachting onder begeleiding van camera-geklik door lacherige toeristen. Verlekkerde getuigen van deze sensatie. Ik leunde over mijn decadente balustrade en deed helemaal niets. Misschien zou ik het een volgende keer filmen, zodat ik de hele wereld getuige kon laten zijn van deze wantoestand. Daarmee plaatste ik mijzelf wel weer in de rij van wellustige vakantiegangers. Ook geen goed plan. Bovendien, hoe krijg je een filmpje op YouTube? Ondertussen zou ik beslist geen morene van de menukaart bestellen. Hoe zou deze vis eigenlijk worden geserveerd?
Related posts
