Amateurisme

Vroeger had je de Wibra-folder. Een verschrikkelijke tijd. In mijn verbeelding moest het welhaast zo zijn dat de directeur zijn hobby aan het uitvoeren was. Hij vond het leuk om zelf te fotograferen, dus moesten zijn werknemers willekeurige mensen wijsmaken dat ze weleens een toekomst als model tegemoet konden gaan. De supermodellen stonden voor paal in flubberend ondergoed. Het is niet denkbeeldig dat menig marketeer in die tijd voor de keuze stond om gillend weg te rennen of de kritiek in te slikken. Want ja, het speeltje van de directeur, hè. Iedere keer bladerde ik de nieuwste folder succesvol door om te kijken of er nog iets te lachen viel. Zelfs de Wibra  zag in dat dit niet kon, want op een gegeven moment hield het op.
Dove blies het idee nieuw leven in. De dames die vol trost hun oksels laten zien wonen bij jou in de straat. Als je ze daar tegenkomt vergeet je ze te groeten, want ze gaan volledig op in de omgeving. Niets bijzonders. Ik snap de strategie. Dove is voor iedereen. Je wordt er niet mooier van, maar het is goed spul.
Nu komt Zeeman. Zomaar in de voetsporen van Wibra. Waar Wibra hun fout probeert te herstellen, vliegt Zeeman er vol in met een achterstand van 40 jaar. Het lijkt of we terug gaan in de tijd. Maar liefst 8000 aanmeldingen hebben ze binnen gekregen voor hun campagne. Uit hun eigen clientèle konden ze kiezen wie ze wilden. Gratis en voor niets. Hooguit de reiskostenvergoeding in de vorm van een treinkaartje op basis van de 2e klasse. Heerlijk goedkoop. En zo ziet het er ook uit. “Modellen” die er nog een beetje leuk uitzagen worden gedeclasseerd met aftandse onderbroeken en hemdjes. Vermoedelijk overgenomen van de Wibra. Die had nog een veertig jaar oud partijtje liggen. Choquerend. Dat ondergoed ga je niet kopen. Stel je voor dat je een ongeluk krijgt en onverhoopt in het ziekenhuis belandt. Alleen al om die reden trek ik nu al iedere dag schoon ondergoed aan en controleer ik of er geen gaten in m’n sokken zitten.
Gaan we ook die kant op met de muziek? Zeker, want in de commercial voor Toyota Yaris Hybrid horen we vrolijk mee blèrende inzittenden het nummer Locked Out Of Heaven van Bruno Mars totaal verzieken. Waarom zijn ze zo blij? Is het vanwege het liedje uit de speakers? Is het vanwege het rijgenot of zijn ze gewoon in een wel héél melige bui?
Ze staan niet alleen, want voor UPC doen Johnny de Mol en honderd anderen niet voor elkaar onder. Het is toch geen trend hoop ik? Waarom doen ze zoiets? In de volgende blog zal ik proberen hier een plausibele verklaring voor te geven.