Onbekende artiesten

Wie profiteert van wie?

Ziet u zo ook? Die grote overeenkomsten tussen Mette Lindberg en Gin Wigmore. Er gaat niet direct een lampje branden? De een lijkt weliswaar een stukje liever dan de ander, die is dan weer wat meer met tattoo’s uitgedost. Maar voor de rest: beiden jonge meisjes met lang blond haar. Ze moeten het meer van hun uitstraling hebben dan van hun zangkwaliteiten, want die hebben veel weg van die van Duffy. Ook een blond meisje. Zij is gelukkig gestopt is met zingen. Van haar ken ik ook maar één liedje. Van de twee andere dames ook, dankzij Heineken. Begint het al een beetje te dagen? Mette Lindberg is de zangeres van de Deense formatie The Asteroids Galaxy Tour. Zij zong in 2011 The Golden Age voor de Heineken commercial The Entrance. Gin Wigmore deed een jaar later Man Like That voor de 007-commercial met Daniel Craig. De zangeressen kwamen uiteraard prominent in beeld. Voor deze performance kende ik ze niet. Hoewel het schijnt dat in 2008 Apple al muziek van The Asteroids Galaxy Tour voor hun promofilmpje voor de iPod Touch had gebruikt. Het was mij ontgaan.

We mogen toch wel zeggen dat we het voor deze commercials over behoorlijk onbekende artiesten hebben. Hoe komt Heineken op dit idee? Waarom niet op zeker met een grote naam?

In 2010 gaf Martini het voorbeeld. Caro Emerald zong A Night Like This voor hun commercial. Caro mocht weliswaar niet in beeld, maar toch was ze op slag een bekendheid. In tegenstelling tot de eerdergenoemde dames, bleef er van haar wel hitgevoelig materiaal komen. Een belangrijk verschil: Caro kan wel zingen. Noem van de andere meiden ook eens, pak’m beet, vier hits. Wordt lastig. Voor mij komen ze daarmee bijna in de categorie Dries Roelvink en Thomas Berger. Ik ken ze van gezicht, maar ben niet in staat ook maar één liedje van ze te noemen.

Okay, laten we zeggen dat Martini vast geen trendsetter zal zijn geweest, maar ze zijn Heineken wel voorgegaan. Rest de vraag: Waarom geen bekende artiest?
Reken erop dat die duur zijn. Zeker wanneer ze op hun top zitten. Bovendien leiden ze de aandacht af van het merk. Geen talkshow host nodigt Kevin Costner uit om over blikjes tonijn te komen praten. Tenzij ze er goed voor betalen. De meisjes, waar we het net over hadden, zijn heel wat radio-stations en t.v.-praatprogramma’s afgeweest. Wij luisterden weer naar hun muziek en verhaal en dachten vooral aan bier en vermout. Heel veel media-aandacht zonder dat de groot-industriëlen er ook maar een cent voor neer hoefden te leggen. En de artiesten kwamen met liefde, omdat ze het zagen als een unieke impuls voor hun carrière.

Dat het een win-win situatie is, lijkt overduidelijk. Maar wie zou het meest te danken hebben aan die samenwerking, de artiest of het merk? Vandaar deze afsluitende vraag: Wie zou wie nou hebben betaald?